به نام خدا

سلام بروبچ سوم ادبيات عزيز. چه خبر؟ همه چي خوبه؟ اين چندوقت (چه وقتي مشهد بودم، چه بعدش) هرچي اومدم ، ديدم نخير خبري نيست كه نيست. يعني اگه من نباشم اين وب نه بايد آپ بشه نه چيزي؟ يعني خبري نبوده؟ آخه ميدونم كه بوده. حالا خبري هم نبود بعد از اون تغيير سرور مي اومدين يه مطلبي،شعري، چيزي ميذاشتين.اي بابا!

خب بگذريم. با مدرسه و احساس شروع دوباره و اول مهر چه ميكنيد؟ من يكي كه اساسا ريخته ام  به هم.   از بس كه مدرسه رو دوست مي دارم.  يه سري خاطرات هم كه بهتره آدم اصلا يادش نياد از مدرسه.من گاهي فكرشو كه ميكنم مي بينم اگه بخاطر بعضي از بچه ها نبود، اصلا مدرسه رو بيخيال ميشدم. اونقدر كاراي مهم دارم كه مدرسه بينشون گمه. ميگن يه نادون يه چيزي مثل مدرسه رو اختراع ميكنه، صدتا عاقل نميتونن رفع و رجوعش

كنن.    

راستي يادم رفت. بايد به اسما تبريك بگم. بالاخره يه رفيق فابريك گذشته اي، چيزي گفته ن ديگه........!( هرچند شايد اين مطلبو نخوني ، ولي بازم بابت نيومدنم عذر ميخوام و واست آرزوي خوشبختي ميكنم. كاش هميشه خوشحال باشي.)

اما ........

اما چي؟

اما اينا رو واسه اون دوستي مينويسم كه اين چندوقته دلش گرفته بود. كاش ميشد دل كسي رو نشكنيم ......  

براي تو :

دارم مي روم
براي دلت كه از ما گرفته، نماز آيات بخوانم؟

روزهاي بدون تو را هرگز نخواهم شمرد
تا هميشه فكر كنم همين ديروز بود...

اينجا مهم نيست كجاست
همه جا، بدون تو، دور است.

به قول شاعر : كسي را كه برنجاند تورا هرگز نمي بخشم .....